In het leven ben ik voor heel wat zaken bang, maar mijn angst voor het einde van het leven is toch wel de grootste. Het idee dat er een moment komt waarop ik er niet meer ben en dat ik niet weet wanneer en waardoor, vind ik onverdraaglijk. Ik houd ervan controle te houden over zoveel mogelijk zaken, maar over sterven heb je geen controle.

Ik kan er soms van wakker liggen, van die gedachte dat het leven eindig is. Er komt een dag en dan ben ik er niet meer. Maar wat gebeurt er daarna? Is er helemaal niets of komt er juist van alles en is dat alleen maar prachtig? Het liefst steek ik, zoals ik al eerder schreef, ook over dit onderwerp mijn kop in het zand. Wel over tobben, niet over praten. Ook het schrijven hierover vind ik niet makkelijk, maar door het ongelooflijk prachtig mooie boek dat ik las moet ik wel.

Ik las namelijk ‘Het gefluister achter de deur’ van TJ Klune. De hoofdpersoon van dit verhaal, Wallace Price, is een keiharde advocaat. Hij leeft voor zijn werk en geeft niets om de mensen om hem heen. Macht en aanzien doen ertoe, de rest niet. Wallace overlijdt echter nogal plotseling en woont als geest zijn eigen begrafenis mee. Daar is een gids, Mei, aanwezig die hem meeneemt naar een nogal bijzonder theehuis om daar kennis te maken met Hugo, de eigenaar.

Hugo wil Wallace helpen met het maken van de passage naar het hiernamaals, maar Wallace kan niet accepteren dat hij daadwerkelijk is overleden. Vanuit zijn onwil en woede blijft hij in het theehuis en vanaf dat moment verandert er van alles voor hem. Door de tijd die hij doorbrengt met degenen die in het theehuis wonen, verandert Wallace en wordt hij uiteindelijk na zijn dood een beter persoon dan ervoor.

‘Het gefluister achter de deur’ weet feilloos de vinger te leggen op de angst die je kunt voelen voor de dood en het niet kunnen accepteren ervan. Wallace is boos en vol onbegrip, omdat hij er nog niet klaar voor was om te sterven en dat alles mag er zijn in het theehuis van Hugo. Op een ongewoon zachte plek wordt iedereen geaccepteerd met alles wat ze met zich meenemen. Die zachtheid heeft TJ Klune haarscherp weten neer te zetten. Vanaf het eerste moment dat je Hugo ontmoet, heb je hem in je hart gesloten.

Ondanks het moeilijke thema zit het boek vol met humor, spanning en ook ontzettend veel liefde. TJ Klune, maar ook zeker de vertalers Anneke Bok en Claudia de Poorter hebben met prachtige zinnen een gevoelig boek weten neer te zetten dat je volledig meeneemt. Ik heb op zoveel verschillende plekken ezelsoortjes gemaakt, dat ik de tel bijna ben kwijtgeraakt.

Over het leven:

‘Het is wat jij ervan maakt. En nee, het is niet altijd eerlijk. Nee, het is niet altijd goed. Het is schrijnend en hartverscheurend, en er zijn momenten dat het je verplettert en geen spaan van je heel laat. Sommige mensen vechten ertegen. Andere kunnen dat niet, maar dat kun je ze volgens mij niet kwalijk nemen. Opgeven is makkelijk. Jezelf bij elkaar rapen niet. Maar als we dat doen, moeten we erop vertrouwen dat we een volgende stap kunnen zetten.’

Over de dood:

‘De dood heeft ook schoonheid in zich. Wij zien dat niet omdat we dat niet willen zien. En daar zit wat in. Waarom zouden we aandacht besteden aan iets wat ons wegvoert van alles wat we kennen? Hoe kunnen we begrijpen dat er meer is dan we kunnen zien?’

Ik kon bij dit boek niet stoppen met lezen, maar wilde tegelijkertijd dat het einde nooit zou komen. Dat einde liep anders dan ik in gedachten had en misschien vond ik dat wel het minst sterke van het hele boek. Desalniettemin is ‘Het gefluister achter de deur’ een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Het stelde me, ondanks dat ik weet dat het fictie is, op een bepaalde manier gerust over dat gigantisch grote vraagstuk waar ik geen enkele controle over heb.