Het onvergetelijke verhaal van Reinaert de Vos
Over het algemeen steek ik mijn liefde voor Reinaert de Vos niet onder stoelen of banken, alhoewel mensen wel wat geschokt naar me kijken als ik vertel hoe geweldig ik de verhalen vind over deze vos met zijn valse streken. Hetgeen Reinaert op zijn kerfstok heeft, is namelijk niet voor de poes. Integendeel. Ook ik zit regelmatig met het schaamrood op de kaken als ik lees over wat dat sluwe dier nu weer heeft gedaan.
En toch kan ik geen genoeg van hem krijgen. Ik lijk Grimbeert, Cantecleer en koning Nobel wel die, ondanks dat ze weten hoe de aard van het beestje is, toch iedere keer in zijn listen blijven trappen. Ik denk dat het komt door zijn geslepen karakter. Hoe slecht de zaken er ook voor staan, toch weet hij zich er altijd weer uit te redden. En dus lees ik alles over Reinaert wat los en vast zit, ga ik naar opera’s die over hem opgevoerd worden en kijk ik er naar uit om mijn leerlingen over Reinaert te mogen vertellen. Het is een van de hoogtepunten van het jaar.
Deze fangirl was dan ook heel blij met het nieuwe werk dat onlangs verschenen is, waarin Maria van Donkelaar en Martine van Rooijen het verhaal nogmaals vertellen. En hoe… Met ‘Het onvergetelijke verhaal van Reinaert de Vos’ gaan zij terug naar de basis en tegelijkertijd wordt het verhaal weer helemaal opgefrist. Wie het verhaal van Reinaert nog niet kent, zal ik het nog kort vertellen:
In het bos waar Reinaert woont, wordt een Hofdag gehouden door koning Nobel. Op deze dag mogen de dieren hun beklag doen. Het blijkt dat alle klachten zijn gericht op dezelfde persoon: Reinaert de Vos, die tevens de grote afwezige is. Koning Nobel stuurt diverse bosgenoten naar hem toe, maar telkens krijgen zij het deksel op de neus. Is Reinaert daadwerkelijk iedereen te slim af?
Van Donkelaar en Van Rooijen maskeren niets in deze versie van Reinaert. Dat begint al in het tweede hoofdstuk:
‘Isengrim de wolf ging vastberaden / voor de koning staan / ‘Luister wat de vos, die rotzak, / ons gezin heeft aangedaan.
In de eerste plaats sliep Reinaert / met mijn lieve vrouw Hersint. / Toen bepiste hij mijn welpjes, / twee van hen zijn stekeblind.’’
En ook later schrijven ze in niet omfloerste taal hoe de pastoor te grazen wordt genomen door Cantecleer de kater:
‘Met zijn nagels uitgeslagen, / sprong hij in het blote kruis, / nam pastoor zijn bal te grazen, / als was het een vette muis.
‘Oei, daar gaat mijn liefdesleven,’/ riep Julocke van verdriet. / Daar moest Reinaert zo om lachen / dat hij harde scheten liet.’
Ook de afbeeldingen van Wendy Panders zijn niet voor alle tere zieltjes even geschikt. Ik kreeg medelijden met Bruun die ontzettend te grazen wordt genomen en voelde de nagels van bovengenoemde kater nog duidelijker door de illustraties die Panders bij deze gebeurtenis maakte.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het altijd een beetje spannend vind om een nieuwe hervertelling te lezen van een verhaal dat ik zo geweldig vind, maar dit boek is echt een parel. Het volgt het origineel en is ook nog eens op rijm gezet. Die rijm loopt soepel en voelt niet gekunsteld. Tevens is de humor in het verhaal aanwezig gebleven. De illustraties van Panders maken het geheel af.
Tot slot is het nawoord achterin het boek een genot om te lezen. Het verhaal wordt in het juiste tijdsbeeld geplaatst, het maatschappijkritische element wordt goed uitgelegd én er wordt verteld welke overeenkomsten en verschillen er zijn ten opzichte van het verhaal over Reinaert uit de middeleeuwen. Wat ben ik blij met dit boek. Alleen de poster ontbreekt nog. Die zou ik maar wat graag boven mijn bed ophangen.
Schrijver: Maria van Donkelaar en Martine van Rooijen
Illustrator: Wendy Panders
Uitgeverij: Gottmer
Lees ook:
