Mijn oudste broer kwam met enige regelmaat met een vriendinnetje thuis. Ik vond dat altijd machtig interessant. De liefde was voor mij nog een onontgonnen gebied en ik wilde daar graag meer over te weten komen. Er was maar één manier om daarachter te komen. Niet vragen, nee: bespioneren. Nu had ik het geluk dat onze kamers naast elkaar gepositioneerd waren en grensden aan een balkon. Via dat balkon kon ik dan naar zijn deur sluipen om daar met enig geluk wat beelden of woorden op te kunnen vangen. Helaas kende mijn broer mij een beetje en werd ik met grote regelmaat betrapt. Mij werd dan zeer duidelijk te verstaan gegeven dat ik heel snel op moest hoepelen. Dat nieuwsgierige kleine zusje heeft denk ik heel wat romantische momenten weten te verpesten.

In de debuutdichtbundel ‘Ik denk dat ik ontvoerd ben’ van Pim Lammers is er ook zo’n nieuwsgierig zusje. In het gedicht ‘Gesmak’ neemt haar grote zus voor het eerst een jongen mee en ook de ik-persoon uit dat verhaal is razend nieuwsgierig. Ze bedenkt een manier om haar zus en lief in actie te kunnen zien, maar helaas loopt dat niet af zoals ze zelf in gedachten heeft.

‘Haar raam stond al op een kier.

Ik hoorde ze al:

smak, smak, smak, smak.

Ik kroop verder,

wilde het zien,

maar

SMAK!

Ik viel van het dak.’

Dit soort kleine gezinsinkijkjes nemen een grote rol in in deze prachtige bundel. We maken kennis met heel wat verschillende personen/gezinnen/families in allerlei samenstellingen: broers, zussen, ouders, ooms, tantes, oma’s en opa’s, (ex-)vriendjes en (-)vriendinnetjes, geliefden, buurmannen, juffen, meesters. Alles is aanwezig.

Sommige gedichten bevatten humor en lieten mij zelfs hardop lachen, zoals het gedicht ‘Kalender’ en ‘Seksuele voorlichting’. Andere gedichten zijn ontroerend en geven de kwetsbaarheid van de personages weer. Een prachtig voorbeeld daarvan is het gedicht ‘Niet van hier’, waarin de hoofdpersoon zich niet anders voelt dan anderen, maar wel zo behandeld wordt. Het onbegrip van de ik-persoon is bijna tastbaar. Soms wist een gedicht me diep te raken. Een van de laatste gedichten uit de bundel bijvoorbeeld liet me woordeloos achter. Het gedicht ‘Opa’ is ongelooflijk indrukwekkend en het verdriet sijpelt tussen de woorden door.

Het bijzondere aan deze bundel is dat je het idee hebt dat je de personen in één gedicht al heel goed leert kennen. Pim Lammers weet ieder gedicht een eigen sfeer mee te geven, een eigen gevoel. De kleurrijke illustraties van Sarah van Dongen maken de bundel af. Ieder gedicht heeft een eigen illustratie gekregen en daarmee ook een eigen gezicht. Het draagt bij aan het idee dat je de personages al een beetje kent: je hebt het idee dat je ze hierdoor nog een beetje beter leert kennen.

In ‘Ik denk dat ik ontvoerd ben’ mag alles er zijn: alle emoties, alle gevoelens en alle gedachten. Ze zijn er, ze worden beschreven en niks is verkeerd. Het zijn kleine, zachte en liefdevolle portretten van een prachtige groep mensen. En dat is fantastich.