Soms lees je een boek, maar ben je toch tussendoor van alles aan het doen. Er is een kind dat roept, je wordt afgeleid door je telefoon of er zijn huishoudelijke werkzaamheden die je aandacht nodig hebben. Bij andere boeken echter, word je compleet gevangen en vergeet je de wereld om je heen. Als ik in die flow zit, ben ik slecht bereikbaar voor alles en iedereen en laat ik de boel de boel. Zo was het ook tijdens het lezen van het tweede deel van ‘Mus & Kapitein Kwaadbaard en de koers naar de kraken’ van Kevin Hassing.

In dit tweede deel drijft er in het zeewater van Zeeburgerdam een paarse substantie, venijn geheten. Het is het gif van een gigantische octopus, oftewel een kraken. Door het venijn vergaan alle schepen en kunnen er geen vissen meer gevangen worden, waardoor Zeeburgerdam in grote problemen komt. De burgemeester looft een gigantische beloning uit voor degenen die de kraken weten te verslaan. Mus, Kapitein Kwaadbaard en hun vrienden besluiten om de kraken te gaan verslaan en zo Zeeburgerdam te redden van de ondergang.

Genoot ik al van het eerste deel, het tweede deel weet me nog meer te bekoren. Wat een heerlijk boek is dit om te lezen. Alles wat je zoekt is aanwezig: spanning, humor en heel veel liefde. En dan de taal. Wat zitten er fijne zinnen in, subtiele grapjes en mooie woorden. Ik zou zo hele stukken uit het boek willen citeren om dat aan jullie te willen laten zien, maar eigenlijk moet je het dus gewoon zelf gaan lezen. Oké, eentje dan: ‘Iedereen hangt nu aan zijn lippen. Niet echt natuurlijk, dat zou zijn gerimpelde mond niet aankunnen. Ze luisteren allemaal naar zijn woorden, zonder hem te onderbreken of een geluidje te maken.’ Prachtig hoe hier een uitdrukking ontzettend goed met humor en op een speelse manier wordt uitgelegd.

Ik zou nog wel even door kunnen gaan met superlatieven voor dit boek, maar dat past niet in dit stukje. Dan toch nog één groot compliment en dat is voor Linde Faas. Het is haar wederom gelukt het gevoel van het verhaal te vangen in beeld. Gaat dat lezen!