Zeventien was ik toen ik mijn lief leerde kennen. Voor ik hem leerde kennen werd ik ‘Anne, Die Hele Drukke’ genoemd omdat ik altijd in de weer was, altijd bezig met mezelf verbergen achter een masker. Het was heus niet van de ene op de andere dag dat ik rustig werd doordat ik met hem samen was, maar hij gaf me wel alle ruimte om tot rust te komen. Vanaf mijn zeventiende was ik niet meer alleen, maar was ik samen met hem en dat voelde goed. Zelfs zo goed dat ik nu tweeëntwintig jaar later nog steeds bij hem ben. Samen werden we volwassen en samen leerden we de wereld kennen.

Dat ‘samen’ ontroerde me dan ook in het boek ‘vierentwintig seconden vanaf nu’, een nieuw boek van meesterschrijver Jason Reynolds. In dit verhaal maken we kennis met Neon die op het punt staat om voor de eerste keer naar bed te gaan met zijn vriendin Aria. Ze zijn al twee jaar samen en nu zetten ze samen deze stap.

Alleen voelt het even niet zo ‘samen’ voor Neon. Hij staat namelijk vierentwintig seconden voordat het gaat gebeuren in zijn eentje in de badkamer en hij is ontzettend zenuwachtig omdat hij het zo graag goed wil doen. Terwijl Neon daar voor die spiegel staat, worden wij als lezer meegenomen naar vierentwintig minuten voor hét moment en vervolgens naar de vierentwintig uur, de vierentwintig weken en de vierentwintig maanden voor deze belangrijke gebeurtenis. Door middel van die momenten leren we Neon en Aria kennen om van daaruit weer naar het nu te gaan.

Het mooie aan dit boek is dat het niet draait om dat ene moment. Of in ieder geval niet om de daad zelf en het lezen daarover. Het gaat om de weg ernaartoe vanaf het begin van de relatie tot nu toe en de onzekerheden die horen bij een relatie als je nog zo jong bent en elkaar leert kennen. En zoals altijd weet Jason Reynolds dat in prachtige taal weer te geven. Ook hier staat het boek vol met prachtige metaforen, spitsvondige neologismen en poëtische taal.

Aria groeit op in een gezin met een moeder die weinig liefde kan geven omdat ze zelf te beschadigd is. Haar vroegere trompetleraar is daar de oorzaak van en het stuk waarin Reynolds dat beschreef heb ik meerdere keren gelezen, omdat de gruwelijkheid ervan zo raak omschreven wordt, zonder direct te benoemen wat er gebeurd is. Zo staat er:

‘Hij leerde haar spelen. En hij leerde haar ook andere dingen. Leerde haar om bang te zijn. Leerde haar hoe het voelt om niet veilig te zijn. Leerde haar dat haar lichaam ook een instrument was dat hij kon bespelen. Leerde haar om haar geluid te dempen. Om het weg te stoppen en op te bergen. Om het mee te dragen, hoe zwaar het ook was voor een meisje van haar leeftijd’.

Bovenstaand fragment is eigenlijk maar een heel klein deel van het verhaal. Maar volgens mij is dit het kenmerkende element van het boek. Door middel van die kleine momenten en treffende beschrijvingen van allerhande gebeurtenissen, hoe verdrietig of indringend ook, leren we Neon en Aria kennen en leren we begrijpen hoe ze op dit punt zijn gekomen.

Zonder dat het verhaal plat, ordinair of ongemakkelijk wordt weet Reynolds een liefdevol boek te schrijven over een eerste keer en alle dingen die daarbij komen kijken. Het moet voor Maria Postema wederom een hele kluif zijn geweest om zijn taal en zijn gevoel te vertalen naar het Nederlands. Petje af ook voor haar.

Schrijver: Jason Reynolds
Vertaler: Maria Postema
Uitgeverij: Blossom Books

Lees ook:

Patina

Ghost