Al enige tijd vindt een groep vluchtelingen onderdak in onze gemeente. Dat gaat niet zonder slag of stoot: telkens mogen ze ergens enige tijd verblijven waarna ze weer door moeten naar een andere plek binnen de gemeente. Alles om sommige ontevreden burgers tevreden te houden. Eenmaal aangekomen op hun nieuwe plek is er wederom sprake van vijandigheden. Mensen van binnen de gemeente die de vluchtelingen niet zien als mensen, maar als gelukszoekers die hen alles komen afpakken.

Wat ze niet zien en niet horen, zijn de verhalen die deze groep mensen met zich meedraagt. Verhalen van angst, pijn en gemis. Levens die overhoop zijn gegooid en mensen die proberen er op een andere plek het beste van te maken. Veelal mannen die hun vrouw en kinderen moeten missen, maar die het risico nemen een gevaarlijke reis te ondernemen om hier een veilige plek te vinden voor hun gezin. Ik kan niet anders dan respect hebben voor deze mensen die zoveel ellende mee hebben moeten maken in hun leven.

Dat klimaat van onvrede vindt niet alleen plaats in onze gemeente, nee, helaas wordt het veel breder gedragen. Kijken we alleen al naar de verkiezingsuitslagen van afgelopen november, dan weten we dat er heel wat mensen net zo over denken.

Dat doet me pijn en verdriet en het maakt me ook boos. Want als we alleen al zouden luisteren naar elkaars verhalen, dan zou dat al een bijdrage kunnen leveren aan enige verdraagzaamheid jegens elkaar. We zouden elkaar leren kennen: vensters in het echte leven die ons nieuwe inzichten geven die we o, zo hard nodig hebben om met elkaar te kunnen leven.

Ik vind het niet makkelijk mezelf uit te spreken over dit soort onderwerpen, bang dat ik het verkeerde zeg, dat ik mensen kwets of kwaad maak. Maar het uit de weg gaan, kan ik steeds minder goed naar mezelf verantwoorden.

Dus gebruik ik literatuur in de hoop dat ik zo mijn stem kan laten horen. Ik gebruik er soms recensies voor en soms ook dagopeningen. Ik doe dat ook in de dagopening die ik aankomende week met jullie zal delen en waarvan ik nu alvast een stukje laat horen. Ik vind het spannend om me uit te spreken, maar ik denk dat het nodig is. Niet hard, maar vanuit mijn eigen gevoel en met behulp van verhalen.

Deze dagopening gaat over ‘De paardenjongens’ van Johan Ehn. Een deel van het verhaal speelt zich af in de jaren ’30 in Duitsland toen bepaalde groepen ook werden buitengesloten. Laten we hopen dat dat nooit meer zal gebeuren in ons land. Maar vooral: laten we ons daar met alles wat we kunnen voor inzetten. Samen.

Lees ook:

De paardenjongens – recensie