De laatste jager

Als ik denk aan mensen die een boek gaan schrijven, dan zie ik voor me dat ze van tevoren ongeveer een beeld hebben van hetgeen ze willen gaan creëren. Ik zie voor me: avonden lang tobben, wellicht praten met anderen over dat kleine vlammetje dat is ontstaan en van daaruit het vuur groter en groter maken tot het een vuurzee is die heel wat mensen warm kan krijgen. De ene schrijver zal daar uitgebreider in zijn dan de andere. Sommigen zullen werken met moodboards en anderen hebben wellicht veel meer alleen de hoofdlijnen in hun hoofd. Maar bij al die aanpakken kan ik me zo voorstellen dat er eerst een plan gemaakt wordt alvorens de woorden aan het papier worden toevertrouwd.

Groot was mijn verrassing dan ook toen ik het boek ‘De laatste jager’ van Davide Morosinotto las. Hij schreef dit verhaal namelijk zonder van tevoren een draaiboek te hebben en wist bij het ene hoofdstuk niet wat er in het volgende hoofdstuk zou volgen. En het resultaat dat daaruit naar voren komt, is verrassend en ook overrompelend. Eerst het verhaal: Roqi leeft zo’n 10.000 jaar geleden. Als hij samen met een aantal stamgenoten op jachtexpeditie is, vindt er een grote brand plaats die hun hele stam, hun kamp en hun naaste familie vernietigt. Het kleine groepje jongeren moet zien te overleven in de wildernis en op zoek gaan naar een nieuwe stam. Die zoektocht is niet zonder gevaren, integendeel. Roqi vindt tijdens hun reis zijn unieke talent, maar daarvoor moet hij wel een heel hoge prijs betalen.

Het mooie aan dit verhaal is dat de hoofdpersoon eigenlijk een anti-held is die een behoorlijke ontwikkeling doormaakt gedurende het verhaal. Hij wordt niet ontzien in dit verhaal, maar telkens weet hij zichzelf te herpakken. Daar spreekt een gigantische kracht van uit. Op een gegeven moment weet Roqi een Maanhuiler te doden en hij is daar ontzettend trots op, omdat dat maar weinigen lukt. Hij blijft echter hangen in zijn triomfmoment.

Als een koppig kind blijft hij rondlopen met het vel dat hij van de Maanhuiler af heeft gestroopt, maar niet goed heeft schoongemaakt, waardoor het een uur in de wind stinkt. Bij alles wat er vervolgens gebeurt, blijft hij refereren aan de gebeurtenis waarbij hij het beest de doodsteek heeft toebedeeld. Die koppigheid, het kinderachtige gedrag is van alles tegelijkertijd: het is grappig, bloedirritant en tegelijkertijd prijzenswaardig dat hij zo in zichzelf blijft geloven. Het geeft het verhaal sjeu, maar het zorgt er ook voor dat Roqi koste wat kost overeind blijft staan, welke ongelooflijke moeilijkheden hij ook het hoofd moet bieden.

Roqi is niet alleen een anti-held, tevens is hij een buitenbeentje, iemand die denkt bij een groep te horen, maar er eigenlijk helemaal niet bij hoort. Het past bij zijn karakter om dat niet door te hebben of er in ieder geval niet aan toe te willen geven en het maakte dat ik hem als lezer nu eindelijk eens geluk zou toewensen.

Wat ik niet helemaal goed begrijp, is het gebruik van sommige taal in het boek. Ik heb geen moeite met krachttermen in een boek, maar op een moment dat er 10.000 jaar geleden nog niet de namen bestaan die we tegenwoordig gebruiken voor vlinders, vossen en vleermuizen (nachtfladderaar, roodstaart en fladderdier) vind ik het wel vreemd dat de woorden verdomme of sukkel wordt gebruikt. Alhoewel het geen effect heeft voor de rest van het verhaal, maakte het wel dat ik mijn concentratie verloor op die punten omdat het zo onlogisch voelde.

Ondanks dat is ‘De laatste jager’ een indringend verhaal dat onder mijn huid ging zitten. Zoveel ellende als Roqi krijgt te verduren, is te veel voor een mens. Dat dacht ik ook tijdens het lezen: nog meer ellende? Hoe kan hij dat dragen? En toch bleef ik doorlezen, het verhaal voortduwen in de hoop dat het beter met hem zou gaan. Noch ik, noch de schrijver zelf had daar tot het einde toe een beeld bij. Dat maakt het boek nog krachtiger: Davide Morosinotto heeft zich laten leiden door Roqi, niet andersom. En dat voel je. ‘De laatste jager’ is een rauw verhaal dat nietsontziend is, maar tegelijkertijd niet weg te leggen valt.

Schrijver: Davide Moronisotto
Illustrator: Fabio Visintin
Uitgeverij: Pelckmans

Lees ook: De allergrootste