De woordredders
Met enige regelmaat hebben mijn lief en ik last van miscommunicatie. Dat is vooral mijn schuld. Mijn hoofd zit vaak zo vol dat ik van de hak op de tak spring. Terwijl manlief nog bezig is met het verwerken van het eerste wat ik zei, ben ik al bij het vierde onderwerp dat ik wilde behandelen. Enige ergernis is ons in die gevallen niet vreemd. Hans omdat hij geen idee meer heeft waar ik het over heb en ik omdat ik niet in mijn ietwat vreemde gedachtegangen wordt gevolgd. Het lijkt op die momenten wel alsof we een andere taal spreken. Gelukkig weet ik dan vaak iets af te remmen en komen we elkaar weer tegen in het midden.
Maar stel je nu voor dat je taal gebruikt die niemand begrijpt, terwijl jij zeker weet dat het de juiste taal is? Dat je ervan overtuigd bent dat fnaas een bestaand woord is en dat dat het pluisje in je navel betekent. Maar niemand anders kent dat woord en iedereen kijkt je aan alsof je gek bent. En stel je nu voor dat dat niet het enige woord is waar dat voor geldt, maar ook voor de woorden raam en mier, woorden die heel normaal lijken maar dat opeens niet meer zijn. Dat overkomt Samu. Plotseling verdwijnen er woorden die niemand meer lijkt te herkennen. En eerst lijkt dat helemaal geen probleem, maar als er opeens geen woord meer is voor ‘vriendschap’ en ‘liefde’ dan is dat toch wel heel erg vervelend. Samu besluit in actie te komen, samen met wat vrienden en een nogal angstaanjagende oude mevrouw.
‘De woordredders’ is een boek van Enrico Galliano, een schrijver wiens werk ik echt kan waarderen. Ik was erg enthousiast over eerdere YA’s door hem geschreven en keek dus ook echt uit naar dit nieuwe werk voor de wat jongere lezers. En alhoewel ik niet kan zeggen dat het tegenviel, ben ik ook niet onverdeeld enthousiast. Ook Foske begon met veel plezier in dit boek, maar naarmate het verhaal vorderde bleef ze steken.
Misschien gebruikt Galliano te veel woorden voor hetgeen hij wil vertellen, misschien mist op sommige momenten de vaart een beetje in het verhaal, misschien is het soms een beetje vermoeiend om te lezen vanuit het perspectief van de hoofdpersoon Sami in wiens hoofd het vaak onrustig is. Dit keer ben ik niet degene die van de hak op de tak springt, maar is het Sami. Ik kan er niet de vinger op leggen, maar dit werk wist mij niet te betoveren zoals eerder werk wel deed.
Evengoed blijft Galliano een woordenkunstenaar die speelt met taal. Met grote regelmaat had ik bewondering voor de spitsvondigheid die deze schrijver inzet in de woorden en zinnen die hij gebruikt. Net zo goed had (en heb) ik grote bewondering voor Henrieke Herber die al die finesses zo goed weet te vertalen. Ja, ik denk dat ik dat het sterkste vind aan dit boek. Galliano houdt van taal, dat heeft hij eerder laten zien en ook hier wordt dat maar al te duidelijk.
Leuk in het verhaal zijn de moeilijke woorden die worden uitgelegd. Kleine kaders geven uitleg over woorden als ‘vleiend’, ‘onbetwistbaar’ en ‘aura’. Het is een prettige toevoeging aan het boek. Wat tevens positief is aan dit verhaal is dat de gebeurtenissen die plaatsvinden niet voorspelbaar zijn. ‘De woordredders’ is dan ook een verrassend verhaal waarvan de ontknoping tot aan het einde onvoorspelbaar blijft.
Het kan natuurlijk goed zijn dat Galliano zijn weg nog wat moet vinden in het schrijven van boeken voor deze leeftijdsgroep. Waar zijn Young Adults zo natuurlijk aanvoelen, leek het hier soms een beetje gekunsteld. Toch maakt dat me juist nieuwsgierig naar ander werk van deze schrijver voor deze leeftijdsklasse. Met iets meer rust zou dat zomaar een heel mooi verhaal kunnen worden.
Schrijver: Enrico Galliano
Vertaler: Henrieke Herber
Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff
Lees ook:
