Lava
Toen ik als twintiger overspannen raakte, had dat van alles te maken met mijn eigen gevoel waar ik niet goed bij kon. Ik had mezelf aangeleerd mijn verdriet uit te zetten. Ik kon ontzettend goed praten over de moeilijke dingen die waren gebeurd in mijn leven, zonder er enige emotie bij te voelen. Eigenlijk leek het wel alsof het niet echt over mij ging, maar eerder over iemand anders. Ik becommentarieerde wel, maar voelde er niks bij. Dat kostte meer moeite dan ik had gedacht en op een dag lukte me dat ook niet meer. Ik moest leren mijn gevoel toe te laten. Je kunt je voorstellen dat dat ontzettend spannend is: opeens verdriet écht verwerken en alles wat je voelt gewoon toelaten en doorleven. Ook nu nog is mijn valkuil om op slechte dagen gewoon door te gaan en niet toe te geven aan wat ik daadwerkelijk voel. Gelukkig weet ik nu meestal beter hoe daar toch aan toe te geven. En als ik het even vergeten ben? Dan kom ik mezelf vanzelf tegen.
Ik denk dat ik daarom zo ontzettend ontroerd was door het boek ‘Lava’ van Mireille Geus. Schreef ik eerder over haar poëziebundel ‘Papa, ik mis je’, nu las ik onlangs een boek van haar dat wederom gaat over verlies en het proces van loslaten daaromheen. Het boek gaat over Lava, een prinses. Ze is bijna jarig en daarom is het tijd een grote reis te gaan maken: een reis naar het land dat haar koninkrijk zal worden. Die reis hoeft ze niet alleen te ondernemen. Samen met haar reizen ook een jongen en een hond mee die haar begeleiden en de weg zullen wijzen. Lava heeft echter helemaal geen zin in deze reis. Veel liever zou ze de weg naar haar koninkrijk af willen leggen met haar tweelingzus, Etna. Maar dat lijkt onmogelijk te zijn. Toch blijft Lava volhardend vasthouden aan haar wens en blijft ze tot het einde toe geloven in een hereniging met haar zus.
Voordat Lava aan haar reis begint, geeft haar moeder haar een advies mee: ‘Stroom, Lava, stroom.’ Daar begint Lava echter niet aan. In die vulkaan van haar borrelt het, wordt de lava steeds heter, maar ze houdt zichzelf gesloten. Lava zal niet ontspannen, er zal niet gestroomd worden. Lava is boos, angstig en ontzettend verdrietig. Maar die tranen laat ze niet toe. Als ze dat doet, moet ze namelijk toegeven dat er sprake is van echt afscheid en daar is ze nog niet aan toe.
Het verhaal van Lava raakte me: de ontkenning, de angsten die er zijn en constant het gevoel van tekortkoming. Maar gelukkig is de reis ook helend voor Lava. Alhoewel ze in het begin een gruwelijke hekel heeft aan Tippe, de jongen en Barrel, de hond groeien ze naarmate de reis vordert nader tot elkaar. En Lava, die groeit ook. Ze leert zichzelf kennen en bovenal leert ze zichzelf accepteren, precies zoals ze is. Indrukwekkend is ook de rol van Tippe. Nooit veroordeelt hij haar en hij lijkt alles al te weten. Hij geeft haar de ruimte op haar eigen manier om te gaan met haar verdriet en met haar innerlijke strijd.
‘Lava’ is een sprookje en wat voor een. Tot tranen toe was ik geroerd door Lava en de weg die ze letterlijk aflegt, maar ook de weg die ze voor zichzelf moet afleggen. Mireille Geus weet op miraculeuze wijze te betoveren, me mee te voeren in de wereld van Lava. Dat doet ze door middel van rake omschrijvingen en prachtige metaforen. En ook bij het schrijven van deze recensie waarbij ik door het boek blader en sommige fragmenten opnieuw lees, raakt ze me opnieuw. Ik denk dat Lava’s verhaal en reis veel overeenkomsten hebben met mijn reis, eentje die ik iedere dag opnieuw afleg. Dit boek kwam in mijn reis op het goede moment: een moment waarop ik moeite had te stromen. Dankzij Mireille Geus en Lava lukte dat me weer.
Schrijver: Mireille Geus
Uitgeverij: Lemniscaat
Lees ook:
