Boeken als katalysator
Vaak vind ik het lastig de juiste woorden te kiezen in moeilijke situaties. Boeken werken daarin als katalysator voor mij. Door verhalen te lezen, vind ik de woorden om daadwerkelijk te kunnen vertellen wat ik voel.
De afgelopen dagen voel ik me behoorlijk verdrietig en ook heel moe. Op een vreemde manier neem ik het mezelf kwalijk dat ik dit niet op deze manier heb zien aankomen: een monsterwinst voor een partij die mensen uitsluit. Ik kan er niet bij dat er zoveel mensen zijn die op zo’n partij stemmen en daarmee andere mensen buitensluiten.
Gisteren voelde ik de urgentie dit bespreekbaar te maken, maar ik wist niet goed hoe. In de reuring van de ochtend met een jong gezin pakte ik twee prentenboeken mee naar mijn werk waarvan ik voelde dat ik ze nodig had. De eerste was ‘151 boeken’ van Pim Lammers en Hedy Tjin waarin de hoofdpersoon Rosa ervoor zorgt dat de 151 boeken in de bibliotheek die eerst niet over haar gaan, vervolgens wél over haar gaan. Het is een boek dat laat zien dat iedereen erbij hoort, erbij zou moeten horen. Een krachtige en liefdevolle boodschap aan kinderen die dat niet zo ervaren. En juist nu, moeten we kinderen die dat niet ervaren liefdevol omhelzen en laten weten dat iedereen gelijk is. Dat niemand zich onveilig zou moeten voelen op basis van wie je bent.
Het tweede boek dat ik pakte was ‘De restjes van de zon’ van Edward van de Vendel en Jet Parent dat de afgelopen dagen al meerdere keren is gedeeld op Instagram. Een aantal dieren gaat naarstig op zoek naar de zon, omdat ze hem zo missen. Maar hoe langer ze zoeken, hoe moedelozer ze worden. Toch geven ze niet op! Het boek is precies op het juiste moment uitgekomen en weerspiegelt het gevoel van sommigen van ons: achtergelaten in donkerte, wanhopig op zoek naar restjes zon. De hoop die uit het boek spreekt is mooi en aan dat soort stukjes hoop houd ik me vast.
Er zijn meer boeken die ik dichtbij me draag deze dagen. Zo begon ik vandaag mijn les met het tevens veel gedeelde gedicht van Pim Lammers ‘Niet van hier’ uit de bundel ‘Ik denk dat ik ontvoerd ben’. Maar ook denk ik aan de boeken ‘Kinderen van ver’ van Martine Letterie en Saskia Halfmouw en ‘Mensen met koffers’ van Sjoerd Kuypers en Annemarie van Haeringen waarin het echte verhaal verteld wordt over hoe ongelooflijk moeilijk het is om te moeten vluchten en hoe moedig het is om een nieuw bestaan op te bouwen op een plek ver weg van alles wat je kent en waar je van houdt.
Op dit moment weet ik niet zo goed hoe het verder moet en heb ik weinig vertrouwen in wat komen gaat. Wat ik wel weet, is dat ik niet wil zwijgen over hoe erg ik dit vind. Ik geloof, zoals ik al vaker heb verteld, in de kracht van verhalen als spiegels en vensters waarbij het van belang is dat iedereen de kans krijgt zich te herkennen in spiegels en iedereen de kans krijgt om de eigen blik te verruimen door middel van vensters. En zo zal ik dat doen: door zo veel mogelijk spiegels en vensters met jullie te delen door middel van verhalen, door boeken te gebruiken als katalysator voor de woorden die ik vaak zoek maar lastig kan vinden. Want het is, juist in moeilijke tijden, zo ontzettend belangrijk dat er boeken, verhalen en gedichten zijn die ons verder kunnen helpen.
Lees ook:
