In de zomer kan ik nog wel eens mopperen op de zon: te warm, te fel en vooral te verontrustend. Niet de zon zelf natuurlijk, maar de hoeveelheid warmte die hij afgeeft. Kan hij ook niets aan doen, want de zon doet wat hij doet, dag in dag uit. In de zomer verlang ik dan ook naar de winter en dat spreek ik met enige regelmaat hardop uit. Maar als uiteindelijk dan die vermaledijde herfst tussendoor komt, waar geen zonnestraaltje te zien en vooral niet te voelen is en de dagen grauw en donker en koud aanvoelen, oh, wat verlang ik dan naar de zon. Ja, diezelfde zon die ik het seizoen ervoor verfoeid heb. Ik tel de dagen af tot de lente weer gaat beginnen en de zon ons weer dagelijks vergezelt op weg naar waar dan ook, zodat de wereld weer iets minder donker lijkt.

De dieren in het bos missen de zon ook. Het is herfst en het is donker en de zon is er niet. De dieren voelen zich verraden door de zon die hen nu zomaar in de steek laat, na hen de hele zomer heerlijk beschenen te hebben. Veldmuis weet het zeker: er moeten nog ergens restjes zijn van de zon. Vos, Das en Uil geloven het niet, maar Eekhoorn, de stille, is het helemaal met haar eens. Veldmuis en Eekhoorn gaan samen op zoek. De zon heeft hen vast niet in de steek gelaten!

‘De restjes van de zon’ is een hartverwarmend prentenboek op dagen dat de zon daadwerkelijk verdwenen is achter een donker wolkendek of wanneer het vóelt alsof de zon voor altijd weg zal zijn. De taal die Edward van de Vendel gebruikt, is een genot: in slechts een paar woorden weet hij de karakters van de dieren trefzeker neer te zetten. Zo is de Veldmuis aanstekelijk enthousiast. Ze weet niet van ophouden en steekt iedereen aan met haar enthousiasme. De eekhoorn daarentegen verspilt niet te veel tijd aan woorden. Alleen het hoogst noodzakelijke komt eruit. Maar als hij dan eenmaal loskomt, weet hij iedereen met zich mee te krijgen. Oók de lezer.

De queeste van Veldmuis en Eekhoorn is spannend en tegelijkertijd ontroerend. Ondanks hun verschillende karakters tonen ze dezelfde vastberadenheid. Bos en land wordt afgezocht tot hun zoektocht uiteindelijk echt uitzichtloos lijkt te worden. De zon is verder van ze verwijderd dan ooit. Dat zien we niet alleen terug in de tekst, maar ook in een dreigende illustratie waarop donkere kleuren overheersen.

Waar Van de Vendel voorzichtig aan een veteraan in kinderboekenland genoemd mag worden, zet illustrator Jet Parent hier haar eerste stappen. Dat zijn geen voorzichtige stappen, integendeel: met grote sprongen zet ze zichzelf op de kaart. Paginavullende illustraties met prachtige kleuren en aansprekende diertjes die je direct zelf in je achtertuin zou willen hebben: het is er allemaal en het is oogstrelend mooi. Ooit een vos met de slappe lach gezien? Ik nu wel en het ziet er nog geloofwaardig uit ook. Ik hoop dat Parent nog heel wat meer kinderboeken zal gaan illustreren.

Na het lezen van dit mooie prentenboek kan ik maar één ding concluderen: wanneer het de hele dag door donker lijkt te zijn en de zon in geen velden of wegen te bekennen is, hoef je niet meer uitgebreid te zoeken naar verschillende restjes zon. Alleen het openslaan van dit boek is voldoende ze te vinden.

Schrijver: Edward van de Vendel
Illustrator: Jet Parent
Uitgeverij: Querido

Lees ook:

Een zwaluw in de winter