Tess Waterkers
Sommige boeken zien er aan de buitenkant al zo prachtig uit, dat het niet eens meer uitmaakt hoe de binnenkant is: dit boek is een aanwinst voor je boekenkast, al is het alleen maar om mee te pronken. Als een boek dan ook inhoudelijk nog eens heel erg fijn is, dan kun je wel spreken van ‘twee vliegen in één klap’. En die vliegen ving ik met het boek ‘Tess Waterkers’, geschreven door Gregory Maguire en David Litchfield.
Het verhaal begint met een verdrietige gebeurtenis: de vader van Tess, een konijnenjong, is plotseling spoorloos verdwenen en dat heeft als gevolg dat Tess samen met haar moeder en haar kleine broertje Pip moet verhuizen. Ze komen terecht in een oude, vochtige eik met de toepasselijke naam ‘De geknakte tak’.
Daar zijn ze niet de enige bewoners. De huisbaas is een uil en die is behoorlijk streng. Verder woont er een luidruchtige eekhoornfamilie en een nieuwsgierig muizenkoppel in de boom. Nee, makkelijk is het niet voor Tess en haar gezin. En dan is er ook nog gevaar in de buurt van de boom. Als je Tunk de Honingbeer en Monsieur Reynaert tegenkomt, kun je maar beter een blokje om lopen. Zal Tess ooit wennen aan deze hele nieuwe wereld waarin alles vreemd en gevaarlijk lijkt?
Al op de eerste pagina word je getrakteerd op een prachtig taalcadeau: ‘Pip zeurde, hij was een en al zure melk op zoute zeep.’ Dat spreekt tot de verbeelding. Al ken ik de uitdrukking niet, door deze omschrijving weet ik gelijk dat het niet meevalt met Pip op dat moment. En zo staat het hele boek vol met taalpareltjes. ‘Maar in deze onmetelijke nacht hingen er grotedierengeheimen in de lucht. Het donker werd doorboord door stille blikken van verborgen ogen’. En dan ook nog de hoofdstuktitels waarvan een deel zo heerlijk allitereert, als ‘Wandelende wolven op de wanden’ en ‘Hommeles om honing’, maar waarvan de allereerste ook gelijk de toon van het boek zet: ‘Een thuis met naakte ramen’.
Het lezen van ‘Tess Waterkers’ is een waar taalfeestje met slingers, confetti en taart: alles erop en eraan. Complimenten voor schrijver én voor de vertaler die het allemaal zo mooi heeft weten om te zetten naar het Nederlands.
En dan het verhaal zelf. Dat is niet automatisch een vrolijk en gezellig verhaal. Tess worstelt met het plotselinge verlies van haar vader en voelt zich niet begrepen door haar moeder. Ze wordt er opstandig van, maar eigenlijk wordt dat niet getolereerd in een huis waar moeder haar handen vol heeft aan het overeind blijven staan in deze moeilijke tijd. Tess is echter niet voor een kleintje vervaardigd en veelal trekt ze haar eigen plan. Met enige regelmaat komt ze daardoor in de problemen, maar wonderwel loopt het altijd goed af. Het maakt dat je als lezer best vaak met ingehouden adem zit te lezen als Tess zich weer eens in een doldwaas avontuur heeft gestort.
En dan nog de illustraties. Niet alleen de voorkant is schitterend, nee, ook in het boek zelf zijn de afbeeldingen van een grote schoonheid. De kleuren, de paginavullende illustraties en de dieren wiens karakter de illustrator zo goed heeft weten te vangen: het is om van te smullen.
Tess Waterkers is een boek dat ik eerst zelf heb gelezen, maar waarvan ik popel het binnenkort voor te mogen gaan lezen. Zo kan ik nog een keer genieten van een mooi verhaal, fijne taal en prachtige illustraties.
Schrijver: Gregory Maguire
Illustrator: David Litchfield
Uitgeverij: De Eenhoorn
Lees ook:
Eén gedachte over “Tess Waterkers”