De verboden duinen
Toen ik moeder werd van mijn eerste kind, was ik nogal onzeker en liet ik me vaak door anderen vertellen wat ik moest doen. Mijn eerstgeborene huilde vaak en veel mensen zeiden dan: ‘gewoon laten huilen en zeker niet bij je in bed laten slapen ‘s nachts!’ Ik, onervaren, probeerde die adviezen op te volgen, maar mijn hart brak bij het zien van zo’n kleintje dat haar moeder zo hard nodig had. Het voelde als een bevrijding los te laten wat anderen zeiden en mijn eigen pad te volgen.
Als ouder kom je vaker dit soort moeilijke zaken tegen waarbij je denkt te handelen in het belang van je kind, maar waarbij je dat eigenlijk niet doet. Je houdt dingen voor je, omdat je je kinderen er niet mee wilt belasten, maar ze zijn niet gek: zij voelen het als je niet lekker in je vel zit en handelen daar weer naar. Ook zij willen jou buiten schot houden en beschermen, vaak ten koste van henzelf.
Mila is ook niet gek. Haar ouders zijn uit elkaar en haar moeder moet keihard werken in het hotel om de eindjes aan elkaar te knopen, maar het lukt maar net. Mila kan bijvoorbeeld niet meer naar voetballen, terwijl dat hetgeen is wat ze zo graag doet. En haar vader? Die doet helemaal niets! Gelukkig is Eline nieuw in de klas gekomen, de dochter van de hoteleigenaar. Mila verzint een Briljant Plan waardoor alles weer goed gaat komen en daarvoor moet Mila beste vriendinnen worden met Eline. Maar het Briljante Plan moet regelmatig bijgeschaafd worden en het is nog maar de vraag of uiteindelijk alles goedkomt.
Mila maakt nogal wat ellende mee: ouders die niet meer bij elkaar zijn, een moeder die overspannen raakt, geen geld om leuke dingen te doen en een leven dat zich in het algemeen tussen de vingers door lijkt te glippen. Haar logboek geeft haar grip. Ook Eline heeft het niet makkelijk: alhoewel zij geld zat heeft, stottert ze, heeft ze dyslexie en een veeleisende vader die de beste resultaten van haar verwacht. Alhoewel hun achtergrond niet meer kan verschillen, worstelen ze allebei met wie ze zijn. In het begin van het boek overviel al die ellende me een beetje. Het leek een opeenstapeling van ellende en ik zag niet in hoe dit allemaal beter moest worden.
Naarmate het boek vordert, veranderde mijn blik hierop. Mila krijgt het niet makkelijker, integendeel, maar de logboekfragmenten gaven niet alleen Mila, maar ook mij overzicht. Je ziet hoe ze groeit in hetgeen ze doet. Aan alles merk je dat er wordt toegewerkt naar een climax: het Briljante Plan. Natuurlijk kan dat niet zonder slag of stoot in orde komen.
Wat sterk naar voren komt in dit verhaal is de rol van de ouders. Het wordt maar al te duidelijk dat ouders zo’n gigantisch stempel drukken op het welzijn van de kinderen, maar ook, en dat vind ik schrijnend, hoe kinderen zich proberen te plooien naar wat de ouders nodig hebben. Zelfs als de ouders dat niet vragen.
Ook de andere grote mensen spelen een twijfelachtige rol in dit boek: de juf die denkt Mila te zien, maar dat eigenlijk niet echt doet. De pleegouders die bepaalde denkbeelden hebben van hoe zij moeten omgaan met Mila, maar dat dat juist niet past bij wat Mila nodig heeft. Hartverscheurend is het stuk waarin het broertje van Mila, Nallie, zijn voet bezeert en hij daarover niet mag klagen van Mila, omdat haar moeder al zo veel aan haar hoofd heeft en dit er niet bij kan hebben. Later blijkt de voet gebroken te zijn. Het laat zien hoe groot de druk is waaronder kinderen soms moeten presteren en hoe ze proberen alle ballen hoog te houden.
‘De verboden duinen’ is een verhaal over overleven, veerkracht, vriendschap en over jezelf leren kennen. Het is het kinderboekendebuut van schrijver Marjolein Visser, maar wat mij betreft mag er meer volgen.
Schrijver: Marjolein Visser
Illustrator: Sophie Pluim
Uitgeverij: Leopold
Lees ook:
