Voor altijd bij jou
Iedere zomer vertrokken we met de caravan naar Frankrijk: mijn moeder, mijn vader en ik. Mijn oudere broers en zussen gingen al niet meer mee, die waren al volwassen of voelden zich in ieder geval zo. Op de camping was het dus zaak zo snel mogelijk vrienden en vriendinnen te vinden: een hele vakantie alleen met je ouders was uiteraard niet het streven. En gelukkig vond ik altijd wel iemand om mee om te gaan.
Het was een tijd zonder telefoon en aan het einde van de vakantie volgde dan ook steevast het adressen uitwisselen (inclusief tranen van verdriet vanwege het aankomende gemis) om elkaar brieven te kunnen schrijven. Dat gebeurde met grote regelmaat. Hoe leuk was het om van die vuistdikke enveloppen te krijgen met pagina’s volgeschreven met avonturen, artikeltjes uit de Tina of de Hitkrant en stickers waar het maar kon. Zo zonder de snelheid van de telefoon was het eigenlijk heerlijk communiceren. Je had iets om naar uit te kijken: zou je brief al gelezen zijn en welke reacties zouden daar op volgen?
Misschien zou je kunnen zeggen dat Rune en Addae ook zo’n manier van communiceren hebben, alleen hoeft daar geen postbode aan te pas te komen. Rune en Addae wonen namelijk heel erg ver uit elkaar, maar een dunne wollen draad en twee blikjes verbinden hun werelden met elkaar. Op die manier praten ze iedere dag met elkaar tot het Rune op een dag niet lukt om in contact te komen met Addae. Rune kan niet zonder Addae en besluit op reis te gaan om te kijken wat er aan de hand is.
Een van de eerste twee prenten uit dit boek laten zien hoe Rune en Addae met elkaar communiceren. Ik vind het zo mooi om te zien hoe ze allebei thuis zijn, zich ook thuis voelen, en hoe de ander daar, ondanks de afstand, onderdeel van uitmaakt. Ook al is Addae niet bij Rune in huis, hij is wel een onderdeel van haar thuis zijn, samen met haar fijne dikke sokken en het pannetje dat op het fornuis staat te pruttelen. Iets of iemand kan dus ook als thuis aanvoelen, ook al is het niet tastbaar aanwezig.
Als de verbinding tussen beiden wordt verbroken gaat Rune op pad. Maar niet alleen zij, óók Addae laat het er niet bij zitten. Wat zo sterk is aan dit verhaal, is dat het verteld wordt vanuit het perspectief van Rune. We horen en zien haar verhaal, we weten hoe angstig zij is en hoe graag ze contact wil met Addae. Maar tegelijkertijd zien we nog een verhaal. Het is het verhaal van Addae. Omdat de verbinding verbroken is, kunnen we echter zijn stem niet horen. We zien hem alleen. Pas als ze elkaar uiteindelijk weer vinden, horen we hoe Addae de reis ervaren heeft en hoe bang hij was Rune kwijt te raken.
De illustraties in het boek zijn zo ontzettend mooi. Iedere tekening is raak. Je voelt de warmte van het fornuis bij Rune thuis en even later voel je de kou van de omgeving waarin zij zich bevindt. Als ze een oude vrouw treft die het ook heel koud heeft, krijg je zelf de rillingen vanwege de blote knietjes van het mevrouwtje dat zo ontzettend te lijden heeft. Rune en Addae overwinnen stormen en woeste zeeën om elkaar weer te vinden.
Aan het einde vinden ze elkaar, gelukkig. Maar wel allebei op hun eigen plek waar ze zich zo thuis voelen. Ze ontmoeten elkaar niet in het midden, volgden de rode draad niet tot ze fysiek samen kwamen. Nee, het gesprek is voldoende om zich thuis te kunnen voelen.
‘Voor altijd bij jou’ is een schitterend en gevoelig prentenboek over voor altijd bij elkaar willen zijn en daar tot het uiterste voor gaan.
Schrijver en illustrator: Janneke Ipenburg
Uitgeverij: Pelckmans
Lees ook:
